του Δημήτρη Χαραλάμπους
Νέος τρόπος κοινωνικής αλληλεπίδρασης ή αφορμή για αντικοινωνική συμπεριφορά;
Από τη μια, τα παιχνίδια μειώνουν το χρόνο για διαπροσωπική επικοινωνία με οικογένεια και φίλους. Περαιτέρω, η χρήση παιχνιδιών δεν είναι κοινωνική ή είναι λιγότερο κοινωνική από άλλες παραδοσιακές μορφές κοινωνικοποίησης. Επιπλέον, η επικοινωνία με άλλους χρήστες λειτουργεί αρνητικά, εις βάρος στενών διαπροσωπικών σχέσεων εκτός παιχνιδιού. Επιπρόσθετα, ενισχύονται στερεότυπα στα παιχνίδια, ιδίως όσον αφορά την απεικόνιση της γυναίκας και τον ρατσισμό. Ακόμη, υπάρχει ενδεχόμενο (λεκτικής) παρενόχλησης και εκφοβισμού μέσω διαδικτυακών παιχνιδιών. Αν και δεν είναι αποδεδειγμένο, τα παιχνίδια συνδέονται με τη βία και επιφέρουν συνέπειες στο χρήστη και στο περιβάλλον του (βλ. απόπειρα δολοφονίας 13χρονου με σφυρί σε σχολείο στη Λεμεσό από 13χρονο και 15χρονο – αφορμή αποτέλεσαν οι διαφορές θυτών και θύματος σε διαδικτυακό παιχνίδι). Επίσης, τα βιντεοπαιχνίδια προκαλούν εθισμό με επιπτώσεις στην υγεία, στην κοινωνική, εργασιακή και σχολική ζωή του χρήστη.
Από την άλλη, τα παιχνίδια αποτελούν επιπρόσθετη μορφή κοινωνικής αλληλεπίδρασης και βελτιώνουν την επικοινωνία με οικογένεια και φίλους (λιγότερη μοναξιά, διαρκής και καλύτερη επικοινωνία με άλλα άτομα). Παράλληλα, τα παιχνίδια φέρνουν τους χρήστες σε επαφή με ανθρώπους, οι οποίοι μοιράζονται κοινά ενδιαφέροντα. Εν τέλει, υπάρχουν εκπαιδευτικά παιχνίδια, τα οποία συμβάλλουν στην απόκτηση κάποιας καινούργιας δεξιότητας και ως ολότητα αποτελούν το αντίδοτο στην πλήξη, αφού αν μη τι άλλο είναι μια μορφή ψυχαγωγίας.
Συμπερασματικά, τα παιχνίδια συνιστούν μέσα αλληλεπίδρασης και αποκτούν ιδιαίτερη σημασία ανάλογα με τη χρήση την οποία επιλέγουν οι χρήστες γι’ αυτά.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου